بسم الله الرحمن الرحیم
![](http://emadnews.com/wp-content/uploads/2012/07/%D8%A7%D9%86%D8%AA%D8%AE%D8%A7%D8%A8%D8%A7%D8%AA-%D9%84%DB%8C%D8%A8%DB%8C.jpg)
حالا همه در لیبی دریافته اند که اگر دیروز تفنگ ها همان سازهای خوش نوازی بودند که صدای مستمر صفیر گلوله های سرخ شان دل ها را شاد و برای فردایی آزاد و مرفه امیدوار می ساخت، امروز اما، سلاح صندوق های به ظاهر خاموش و گلوله های سفید رأی است که آرمان های رهایی بخش و استقلال یک ملت را به بلندای تاریخ فریاد می زند.
در عین حال، خروجی صندوق ها ظاهراً حاکی از انتخاب مسیری نسبتاً متفاوت با سایر ملل برادر در کشورهای انقلابی همسایه لیبی است. انتخاب اول لیبیایی ها، ظاهراً نیروهای لیبرال به رهبری محمود جبریل، نخست وزیر دوران جنگ علیه رژیم قذافی و رهبر ائتلاف نیروهای ملی لیبی است. اخوان المسلین در قالب حزب عدالت و سازندگی که در همین فروردین ۹۱ تأسیس شده، برخلاف الگوی تونس و مصر، نتوانستند محصول انقلاب لیبی را درو کنند. در واقع، در کام آنها این بار طعم میوه بهار عربی قدری تلخ است. جستجوی علت این ظاهراً چرخش در گرایش مردم لیبی، موضوعی است که اذهان ناظران را در چند روز اخیر به خود مشغول داشته و مطلب حاضر نیز به بررسی همین مسئله می پردازد.